Al werkend leren? De actief leren-hypothese van Karasek revisited 

Met dit onderzoek willen we een beter inzicht krijgen in de samenhang tussen taakkenmerken en leren op het werk. Dat gebeurt tegen de achtergrond van het Job Demands Control (JDC)-model (Karasek, 1979; Karasek & Theorell, 1990). Terwijl de strain-hypothese al veelvuldig onderzocht is (Van der Doef & Maes, 1999), is relatief weinig aandacht gegaan naar de actief leren-as in dat model (Parker & Sprigg, 1999). In 1997 rapporteren De Jonge en Kompier (1997) slechts drie studies op dit terrein. Zeven jaar later vonden Taris & Kompier (2004) achttien studies naar de actief leren-hypothese. Deze hypothese veronderstelt dat actieve jobs, dat zijn jobs die zich kenmerken door zowel hoge taakeisen als hoge autonomie, het actieve leren bevorderen. Met betrekking tot leerprocessen op de werkvloer blijven echter nog belangrijke vragen onbeantwoord (Taris & Feij, 2004; Wielenga-Meijer, Taris, Kompier & Wigboldus, 2006; De Witte, Verhofstadt & Omey, 2007). Vooral bestaat er een behoefte aan meer inzicht in de psychologische mechanismen in de samenhang tussen werk en leren (Wielenga-Meijer et al., 2006). Zonder dat inzicht kan de waaromvraag naar de samenhang tussen specifieke taakkenmerken en leren op het werk niet bevredigend beantwoord worden en zijn geen effectieve interventies te ontwikkelen met het oog op het bevorderen van leren op het werk. Zoals de actief leren-hypothese beperkt dit onderzoek zich tot informele leerprocessen. Formeel leren, in de vorm van opleidingen, trainingen, workshops en dergelijke, blijft buiten beschouwing. Uit recent onderzoek blijkt dat informeel leren effectiever is en tot meer leeruitkomsten leidt dan formeel leren (Skule, 2004).