Artikel 19 lid 1 Wwft: de vrijwaring die niet vrijwaart Het nemo tenetur-beginsel in de zin van artikel 6 EVRM als vangnet bij zelfincriminatie als gevolg van de meldingsplicht van artikel 16 Wwft

Abstract

Wwft-instellingen moeten op grond van artikel 16 Wwft melding doen van ongebruikelijke transacties, ook als uit een van die meldingen blijkt dat een instelling zich door betrokkenheid bij een transactie schuldig heeft gemaakt aan een delict (veelal heling of witwassen). Deze meldingsplicht staat daardoor op gespannen voet met het nemo tenetur-beginsel. De wetgever heeft deze spanning herkend en daarom een strafrechtelijke vrijwaring opgenomen in artikel 19 lid 1 Wwft. Die vrijwaring heeft echter na verschillende aanpassingen sterk aan betekenis verloren. Daarom is onderzocht of met de huidige stand van zaken de meldingsplicht van artikel 16 Wwft in strijd is met het nemo tenetur-beginsel in de zin van artikel 6 EVRM, de vrijwaring van artikel 19 lid 1 Wwft in acht nemend. Uit het onderzoek volgt dat dat op zichzelf niet het geval is, maar strijd met artikel 6 EVRM wel steeds dreigt als Wwft-meldingen worden gebruikt als bewijs in strafzaken tegen de meldende instellingen. Een deel van de bescherming die artikel 19 lid 1 Wwft zou moeten bieden wordt dus gecompenseerd door artikel 6 EVRM, maar een deel ook niet. Aanpassing van artikel 19 lid 1 Wwft is dan ook gewenst.

Date of Award	20 Jun 2024
Original language	Dutch
Awarding Institution	Department of Public Law