Abstract
Het onderzoek onthult juridische knelpunten in de bewijslast binnen het Nederlandse productaansprakelijkheidsregime voor autonome voertuigen. Huidige wetgeving definieert wel wat een gebrekkig product is en wie de producent is, maar loopt achter bij technologische ontwikkelingen, vooral in software. Beperkte reikwijdte bij software en updates bemoeilijkt aansprakelijkheidsvaststelling bij gebreken. De bewijslast ligt bij de benadeelde partij om het gebrek, de schade en het causale verband aan te tonen, wat complex is voor autonome voertuigen waar software cruciaal is. Producenten kunnen zich beroepen op ontwikkelrisicoverweer.De herziene Richtlijn Productaansprakelijkheid introduceert bewijsvermoedens en breidt de definitie van 'product' uit naar software en digitale dossiers, relevant voor autonome voertuigen. Het concept voor niet-contractuele AI-aansprakelijkheid kan de bewijslast verlichten, maar lost het niet volledig op.
In het VK ligt de primaire aansprakelijkheid bij verzekeraars van autonome voertuigen, een mogelijke optie voor Nederland, hoewel dit het bewijslastprobleem omzeilt in plaats van oplost.
Date of Award | 19 Jun 2024 |
---|---|
Original language | Dutch |
Awarding Institution |
|
Keywords
- Autonoom voertuig
- zelfrijdende auto
- bewijslast
- productaansprakelijkheid
Master's Degree
- Master Rechtsgeleerdheid