Doelmatige afwikkeling van schadevorderingen tussen burger en overheid door de wet nadeelcompensatie en schadevergoeding bij onrechtmatige besluiten blijkt een utopie.

Abstract

De ingewikkelde jurisprudentie inzake het zelfstandig schadebesluit en de in de praktijk lastige toepassing van artikel 8:73 Awb zorgden voor draagvlak voor drastische hervorming van de competentieverdeling bij overheidsaansprakelijkheid met als doel een doelmatige afwikkeling van schadevorderingen. De Wet nadeelcompensatie en onrechtmatige besluiten is hiervoor opgesteld, maar leidt deze wet echt tot een doelmatige afwikkeling van schadevorderingen?

Ten aanzien van nadeelcompensatie is gekozen voor de bestuursrechter als exclusieve rechter ,kunnen beslissingen over schade als gevolg van feitelijk handelen aan de bestuursrecht worden voorgelegd en de processuele connexiteit is losgelaten. Bij onrechtmatige besluiten is gekozen voor een competentieverdeling tussen de burgerlijke rechter en de bestuursrechter, is met de zelfstandig verzoekschriftprocedure afscheid genomen van het besluitmodel en is vastgehouden aan de connexiteitseis waardoor de bestuursrechter zich wederom in bochten moeten wringen om inhoudelijk een oordeel te mogen vellen over feitelijke handelingen.

Het lijkt wel alsof onze wetgever bang was om echt hervormende keuzes te maken en daarom heeft gekozen voor een compromis. Het effect is echter dat elk stapje vooruit naar een doelmatige afwikkeling van schadevorderingen teniet wordt gedaan door de nadelige effecten van het compromis.

Date of Award	19 May 2020
Original language	Dutch