Wel of geen concreet zicht op legalisatie door het ontwerpbesluit houdende verruiming van de mogelijkheden van de omgevingsvergunning voor bewoning van recreatiewoningen

: Kunnen gemeenten afzien van hun verplichte ‘jacht’ op illegale permanente bewoners?

Abstract

Met het aannemen van de motie Koershuis en Van Eijs op 19 februari 2020, deed de Tweede Kamer het verzoek aan de regering om de huidige regeling in het Besluit Omgevingsrecht (Bor) die legalisering van permanente bewoning van recreatiewoningen middels een omgevingsvergunning voor strijdig gebruik mogelijk maakt, te actualiseren. Hiermee werd beoogd dat, in het kader van de grote druk op de woningmarkt, gemeenten vanaf 2021 de mogelijkheid zouden hebben om snel permanente bewoning van recreatiewoningen toe te staan. In het kader van de beginselplicht tot handhaving zijn gemeenten (in beginsel) verplicht om handhavend op te treden tegen illegale permanente bewoners van recreatiewoningen. Slechts onder bijzondere omstandigheden kan een bestuursorgaan afzien van handhaving. Concreet zicht op legalisatie is zo’n bijzonder omstandigheid. De Minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, heeft op 18 maart 2021 het ontwerpbesluit houdende wijziging van het Bor, voorgehangen aan de Eerste en Tweede Kamer. De vraag die voorligt is of dit ontwerpbesluit nu reeds kan dienen als concreet zicht op legalisatie. Uit dit onderzoek blijkt dat dit niet het geval is: het ontwerpbesluit gaat, net als de huidige regeling, uit decentrale beslissingsbevoegdheid van gemeenten, waardoor het ontwerpbesluit na inwerkingtreding, eerst omgezet moet worden in gemeentelijk beleid.

Date of Award	2 Jun 2022
Original language	Dutch
Awarding Institution	Department of Public Law